Ο κομμουνισμός φαινομενικά ηττήθηκε όταν το Τείχος του Βερολίνου κατέρρευσε υπό το βάρος της εξέγερσης των Ανατολικογερμανών. Και έτσι, το σύμβολο του Ψυχρού Πολέμου μεταξύ των διεθνιστών του κεφαλαίου και των διεθνιστών του προλεταριάτου, κατέπεσε υπό τις ιαχές του πλήθους. Όσοι αντισταθήκαμε στον κομμουνισμό, όσοι ακούσαμε το «Heroes» του David Bowie, δεν είχαμε κανένα λόγο να μη χαρούμε. Άλλωστε, τιμούσαμε και εξακολουθούμε να τιμούμε τη μνήμη όσων έχασαν τη ζωή τους (περίπου 140) από τις πισώπλατες σφαίρες των πραιτοριανών της δικτατορίας του προλεταριάτου. Επίσης, μόνο και μόνο η αμηχανία στα πρόσωπα των εγχώριων «κολλημένων» με το σφυροδρέπανο της απανθρωπιάς και των γκουλάγκ, αρκούσε εκείνη τη στιγμή τουλάχιστον.
Από τον Αύγουστο του 1961, όταν οι αρχές της Λαοκρατικής (εδώ γελάμε...) Δημοκρατίας (εδώ καγχάζουμε) της Γερμανίας έστειλαν στρατιώτες να κλείσουν τις διόδους προς το Δυτικό Βερολίνο, μέχρι σήμερα, πέρασαν 50 χρόνια και μπήκε πολύ νερό στο αυλάκι. Το Τείχος που χώριζε ένα λαό στα δύο κατέρρευσε και ο χαμαιλέων διεθνισμός, ένωσε τις δύο όψεις του. Αντί να υψώνει νέα αναποτελεσματικά τείχη (δεν είχε τότε τη δυνατότητα άλλωστε), αποφάσισε να "ρίξει" τα σύνορα. Η έμφαση άλλαξε: ο πόλεμος κατά των τάξεων, μετατράπηκε σε πόλεμο κατά των εθνών. Βόλευε και τους διεθνιστές του κεφαλαίου, αλλά και τους διεθνιστές του προλεταριάτου. Και η πτώση του Τείχους, που χαιρετίστηκε από όλους μας ως μια νίκη κατά του κομμουνισμού, έφερε αργότερα τον προβληματισμό, καθώς οι νέες γεωπολιτικές ισορροπίες, όπως τότε διαμορφώθηκαν, μόνο καλά δεν προμήνυαν.
Υπερβαίνουμε τους εορτασμούς του συστήματος, επισημαίνουμε την απαράδεκτη τροπή των πραγμάτων, στηλιτεύουμε την ασύδοτη δράση των γερμανικών τραπεζών, αλλά αντιδρούμε και στην ασυδοσία του καπιταλιστικού και κερδοσκοπικού κεφαλαίου. Και υπογραμμίζουμε προς πάσα κατεύθυνση ότι όσοι έχασαν τη ζωή τους πάνω στο Τείχος, δεν την έχασαν για να δουν μια Ευρώπη υπόδουλη στους πρώην διεθνιστές του προλεταριάτου που φόρεσαν κοστούμια και αναβαπτίστηκαν στην κολυμβήθρα του Ευρωατλαντισμού, όπως οι διάφοροι Γιόσκα Φίσερ, Μανουέλ Μπαρόζο, Μαρία Δαμανάκη και πολλοί άλλοι (πρώην;) μαρξιστές, οι οποίοι και ανακάλυψαν τα θέλγητρα (και τα "οφέλη") της πολιτικής και της «ομοσπονδιακής» γραφειοκρατίας.
Ας αναλογιστούν λοιπόν οι Γερμανοί αλλά και όλοι οι Ευρωπαίοι, τι σηματοδοτεί ή τι θα μπορούσε να σηματοδοτήσει η επέτειος της πτώσης του Τείχους. Όντως, εσωτερικά τείχη δεν χρειαζόμαστε. Πέρασαν οι καιροί που το κεφάλαιο και οι σάπιες αστικές ελίτ μπορούσαν εύκολα να στήνουν καυγάδες, αδικώντας έθνη και δημιουργώντας πικρίες. Όμως, ήρθαν καιροί που μας δυναστεύουν με άλλους τρόπους, στήνοντας τείχη ανάμεσα στους λαούς και στις εθνικές παραδόσεις τους, με άλλοθι την ιστορία των αιματηρών πολέμων που εκείνες έστηναν. Δηλαδή και υπεύθυνοι και τιμητές... Αυτά τα νέα τείχη, σύντομα θα πέσουν.
Από τον Αύγουστο του 1961, όταν οι αρχές της Λαοκρατικής (εδώ γελάμε...) Δημοκρατίας (εδώ καγχάζουμε) της Γερμανίας έστειλαν στρατιώτες να κλείσουν τις διόδους προς το Δυτικό Βερολίνο, μέχρι σήμερα, πέρασαν 50 χρόνια και μπήκε πολύ νερό στο αυλάκι. Το Τείχος που χώριζε ένα λαό στα δύο κατέρρευσε και ο χαμαιλέων διεθνισμός, ένωσε τις δύο όψεις του. Αντί να υψώνει νέα αναποτελεσματικά τείχη (δεν είχε τότε τη δυνατότητα άλλωστε), αποφάσισε να "ρίξει" τα σύνορα. Η έμφαση άλλαξε: ο πόλεμος κατά των τάξεων, μετατράπηκε σε πόλεμο κατά των εθνών. Βόλευε και τους διεθνιστές του κεφαλαίου, αλλά και τους διεθνιστές του προλεταριάτου. Και η πτώση του Τείχους, που χαιρετίστηκε από όλους μας ως μια νίκη κατά του κομμουνισμού, έφερε αργότερα τον προβληματισμό, καθώς οι νέες γεωπολιτικές ισορροπίες, όπως τότε διαμορφώθηκαν, μόνο καλά δεν προμήνυαν.
Υπερβαίνουμε τους εορτασμούς του συστήματος, επισημαίνουμε την απαράδεκτη τροπή των πραγμάτων, στηλιτεύουμε την ασύδοτη δράση των γερμανικών τραπεζών, αλλά αντιδρούμε και στην ασυδοσία του καπιταλιστικού και κερδοσκοπικού κεφαλαίου. Και υπογραμμίζουμε προς πάσα κατεύθυνση ότι όσοι έχασαν τη ζωή τους πάνω στο Τείχος, δεν την έχασαν για να δουν μια Ευρώπη υπόδουλη στους πρώην διεθνιστές του προλεταριάτου που φόρεσαν κοστούμια και αναβαπτίστηκαν στην κολυμβήθρα του Ευρωατλαντισμού, όπως οι διάφοροι Γιόσκα Φίσερ, Μανουέλ Μπαρόζο, Μαρία Δαμανάκη και πολλοί άλλοι (πρώην;) μαρξιστές, οι οποίοι και ανακάλυψαν τα θέλγητρα (και τα "οφέλη") της πολιτικής και της «ομοσπονδιακής» γραφειοκρατίας.
Ας αναλογιστούν λοιπόν οι Γερμανοί αλλά και όλοι οι Ευρωπαίοι, τι σηματοδοτεί ή τι θα μπορούσε να σηματοδοτήσει η επέτειος της πτώσης του Τείχους. Όντως, εσωτερικά τείχη δεν χρειαζόμαστε. Πέρασαν οι καιροί που το κεφάλαιο και οι σάπιες αστικές ελίτ μπορούσαν εύκολα να στήνουν καυγάδες, αδικώντας έθνη και δημιουργώντας πικρίες. Όμως, ήρθαν καιροί που μας δυναστεύουν με άλλους τρόπους, στήνοντας τείχη ανάμεσα στους λαούς και στις εθνικές παραδόσεις τους, με άλλοθι την ιστορία των αιματηρών πολέμων που εκείνες έστηναν. Δηλαδή και υπεύθυνοι και τιμητές... Αυτά τα νέα τείχη, σύντομα θα πέσουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου